در حوزه زبان شناسی تاریخی، مطالعات متعددی در جهت تعیین اولین اقدام بشر برای آموزش و یادگیری زبان خارجه صورت گرفته است. در این گونه تحقیقات، زبان شناسان و متخصصان آموزش زبان های خارجی، از منابعی استفاده کرده اند که صرفاً به زوایای تاریخی اعصار بشری و اقوام مختلف توجه داشته است. در این تحقیقات، اولین اقدام بشر برای آموزش زبان خارجی به صورت های متفاوتی گزارش گردیده است. در کتاب «25 قرن آموزش زبان: 500 سال قبل از میلاد مسیح» (1969)، «لویی جی کلی» پیشینه آموزش زبان های خارجی را پنج قرن قبل از میلاد مسیح می داند. در سایر منابع نیز به آغاز امپراتوری روم و عهد عتیق اشاره می شود. در حالی که در کتاب «تحول آموزش زبان ها: 5000 سال تاریخ» (کلود ژرمن، 1993)، و در اثر دیگری با عنوان «تاریخ از سومر آغاز می شود» (ساموئل کرامر، 1956)، نکاتی مطرح می شود که به خوبی بیانگر این واقعیت اند که آموزش و یادگیری زبان خارجی در پنجاه قرن پیش، از منطقه سومر آغاز شده است. در این مجال، تاریخ آموزش زبان های خارجی در عصر سومریان،آموزش زبان نوشتاری «هیراتیک» در مصر باستان، آموزش زبان یونانی کلاسیک در یونان، آموزش زبان یونانی به رومیان و آموزش زبان لاتین مورد بررسی قرار خواهند گرفت.  

آموزش زبان های خارجی برای غنا بخشی به روش شناسی خود، نیازمند شناخت و بهرمندی از سایر رشته های علوم انسانی است. هنگامی که صحبت از آموزش زبان های خارجی به زبان آموزان بزرگسال می شود، نیاز به یک روش شناسی خاص و منطبق بر ویژگی های فراگیران بزرگسال احساس می شود. آندراگوژی، روش شناسی آموزش بزرگسالان را به ما ارایه می نماید؛ به همان طریق که پداگوژی به روش شناسی آموزش کودکان می پردازد. در این تحقیق، تلاش خواهیم نمود تا نظریه آندراگوژی و ابهام نظری میان آندراگوژی و پداگوژی تبین گردد. از این رهگذر، سعی خواهیم کرد تا ویژگی آموزش زبان های خارجی به بزرگسالان نیز مشخص گردد.

آموزش فرهنگ در یادگیری زبان خارجی و کاربرد متناسب آن در بافت های مختلف نه تنها موثر است، بلکه در مواردی گریزناپذیر. برای آموزش فرهنگ همراه با زبان خارجی روش های گوناگونی را می توان در پیش گرفت. در واقع آموزش زبان خارجی، خارج از بافت فرهنگی زبان هدف، تنها زمانی کارامد خواهد بود که با آموزش دست کم برخی از ویژگی های فرهنگی جامعه زبانی هم زمان باشد. در این پژوهش، از یک سو، تلاش شده است تا با نگاهی به دو مفهوم زبان و فرهنگ نقش این دو در آموزش زبان بررسی شود. برای نیل به این هدف، مباحث نظری ارائه شده در این زمینه و برخی از پژوهش های انجام شده مرور می شوند و مثال هایی برای روشن شدن بحث ارائه می شوند. از سوی دیگر، مباحث مرتبط با فرایند آموزش و یادگیری زبان و نیازهای پژوهشی این حیطه بررسی می شود. در این مقاله از روش توصیفی تحلیلی برای مرور پژوهش ها استفاده شده است.

بشر از دیرباز در جست و جوی درک فرآیندهای ذهنی در استدلال، تصمیم گیری، یادگیری و سایر فعالیت های ذهنی بوده است، اما مطالعه علمی ذهن انسان از چند دهه قبل با پیدایش علوم شناختی آغاز شد. برخی علوم نیز برای به روزمانی و دستیابی به دستاوردهای جدید، به علوم شناختی گرایش پیدا کردند و پسوند شناختی در بسیاری از این علوم به کار رفت. آموزش زبان نیز به عنوان یک علم میان رشته ای باید از دستاوردهای علوم شناختی برای متحول و به روز شدن بیشتر بهره مند شود و درعمل از آن ها استفاده کند. پیوند مستقیم میان آموزش زبان و علوم شناختی اندکی مشکل به نظر می آید، به همین دلیل، به علومی مثل روان شناسی شناختی، زبان شناسی شناختی و علوم اعصاب شناختی نیاز است تا تعامل و تلفیق آموزش زبان و علوم شناختی ممکن شود. هدف این مقاله، طرح و بررسی مبانی نظری آموزش زبان با رویکرد شناختی با استفاده از علوم اعصاب شناختی و ارائه مبنایی برای انجام تحقیق میدانی در این زمینه است. در این پژوهش، درپی یافتن پاسخ برای دو پرسش هستیم، اینکه تا چه اندازه می توانیم علوم اعصاب شناختی را در آموزش زبان به کار بریم و رویکرد یاددهی یادگیری سازگار با مغز چه کاربردی در آموزش زبان دارد. بر اساس این پژوهش، علوم اعصاب شناختی که عملکردهای شناختی را با توجه به عملکرد و ساختار مغز مطالعه می کنند، مبنای نظری مناسبی برای آموزش زبان با رویکرد شناختی به شمار می روند و رویکردهای آن ها در آموزش زبان بسیار کاربرد دارد، مانند اصول یاددهی یادگیری سازگار با مغز که دانستن و کاربرد آن ها در فرآیند یاددهی و یادگیری زبان خارجی بسیار مفید و راهگشا است.

در این مقاله به بررسی وضیعت رو به بهبود آموزش تلفظ و دیدگاه های کنونی بر آن و همچنین شیوه های نوآورانه به همراه تکنیکها و روش های یادگیری و آموزش تلفظ پرداخته شده است. شیوه های آموزش تلفظ طی دهه های اخیر به خصوص پس از جنبش اصلاحات دستخوش تغییرات زیادی شده است. آموزش تلفظ به صورت خاص برای اولین بار در متد صوتی-زبانی پدیدار گردید و در تدریس زبان به شیوه گویایی ادامه یافت؛ هر چند که روش های آموزش تلفظ تاریخچه ای بس طولانی دارد. در این مقاله، محقق به مطالعه دقیق عامل های موثر بر یادگیری تلفظ پرداخته است. مطالعه ای که در تسهیل کردن آموزش و فراگیری تلفظ به صورت گسترده ای کمک خواهد کرد. سپس، در ادامه مقاله تمرکز عمدتا بر قابل فهم بودن تلفظ به عنوان هدفی واقع بینانه تر در آموزش و تعلیم تلفظ خواهد بود. و همچنین، پیشنهاداتی برای آموزش تلفظ ارائه و نشان داده شده است که آموزش تلفظ در کلاس های یادگیری زبان به عنوان زبان خارجه با ارائه به روزترین و موثرترین شیوه های تدریس تلفظ بسیار آسان و ثمربخش خواهد بود که در این مقاله مجموعه ای متنوعه از این شیوه ها و تکنیکها معرفی می گردد. نهایتا، محقق روش های کنونی و نوین آموزش تلفظ را به اختصار ذکر کرده و بینش های جدیدی در تعلیم تلفظ ارائه می دهد.

در حال حاضر مساله ارتباط انسانی یکی از مطرح ترین موضوعاتی است که ذهن زبان شناسان، مردم شناسان، روان شناسان و فلاسفه را به خود مشغول داشته است. از آنجایی که زبان نه تنها اصلی ترین ابزار برقراری ارتباط میان انسان ها بلکه همچنین بخش مهمی از فرهنگ مردم محسوب می شود، بنابراین ارتباط زبان با فرهنگ و تاثیر متقابل آن دو از اهمیت بالایی برخوردار بوده و توجه زیادی را به خود معطوف داشته است. در این مقاله برقراری ارتباطات انسانی در رابطه با آموزش زبان های خارجی بررسی می شود. حل مسایل مربوط به زبان و فرهنگ، به بهینه سازی فرآیند آموزش زبان های خارجی و تحقق بخشیدن هدف عملی آموزش یعنی تسلط بر زبان خارجی توسط زبان آموزان به عنوان وسیله برقراری ارتباط کمک می کند. در این راستا مولف مقاله از میان واحدهای زبانی، اصطلاحات را که حاوی غنی ترین اطلاعات فرهنگی اند مورد بررسی و نتیجه گیری قرار داده است. به نظر مولف مقاله در تدوین مطالب درسی مربوط به اصطلاحات و تعبیرات نه تنها ایدیوم ها، بلکه ترکیب کلمات یا گروه واژه های ثابت نیز از اهمیت ویژه ای برخوردارند.